पहिलो पल्ट इलामको फिक्कल बजार पुग्दा हुस्सु र कोइरोेले छोपिएको थियो । माइक्रो बसको सिटमा बसेर अघाउजि यतैका चियाबारी नियाल्न पाइन मैले । हाफ सर्ट लगाएको मेरो ज्यानलाइ चिसो बनायो यहाँको मौसमले । साथमा कोहि साथी भइदिए पनि न्यानो अनुभुति हुन्थ्यो मलाइ । चिनेजानेको पनि कोहि छैन । एकोहोरो नियालिरहन्छु फिक्कल बजारलाइ । के फिक्कलले म सँग न्यानो आत्मियता साँट्न चाहला ? साइबर क्याफेमा ओत लाग्दै बसेको बेला एक हुल विदेसीहरु अनुहार देखा परे 
। तिं हाम्रै उमेरका थिएँ । बुझ्दा थाह भयो, यहाँबाट दुइ घण्टा लाग्ने मलिम नामक गाउँमा उनीहरु लाइबे्ररी बनाउन लण्डनबाटै आएका रहेछन् । बिदाको समय सदुपयोग गनर्, आफ्नै पैसामा पुस्तकालय बनाउन उनीहरुले नेपालको सुदुरपुर्बी यो गाउलाइ रोजेका रहेछन् । सोहि गाउका हेडसरसँग परिचित बनेपछि यो कुरा थाह पाएँ । एकछिन पछि तिनलाइ पछ्याउदै म पनि मलिम गाउ सम्म पुगें । उनीहरुका धेरै कुरा बटुलेर म फेरी फिक्कल फर्किएँ ।
इ फोन गरें । कोही सँग भेटाइदेउ भनेर । यसो हुँदा घुम्न सजिलो होला भन्ने आश थियो । स्थानिय एफएममा काम गर्ने लोचनसँग भेट भयो । उनले मलाइ कन्यामका चिया बगानतिर लिए । जताततै हरिया चियाका बगान देखिन्थे । डाँडाकाँडा, नागबेली बाटो र धुपि सल्लाका रुखह
रु । स्कुल र चिया फ्याक्टी्र । कम्ति आकर्षक थिएनन् । मैले निरन्तर फोटोहरु खिचिरहें तिनै बगानहरुमा । सफा र खुल्ला देखिएको परिबेशमा, एकैछिनमा उड्दै उड्दै कोइरो आउँथ्यो । डम्म ढाकिन्थ्यो आकाश । आकाशबाट बर्सिएको सिमसिम पानीले हल्का भिजाउँथ्यो । नजिकैकाे बस्तु पनि देखिदैनथ्यो । साथमा भएको मान्छे बाहेक , वरपर अँधेरी रात जस्तै हुन्थ्यो । जम्मा तीन दिन इलाम बसें । अबिस्मरणिय रहे यिं दिनहरु । म अब आउँदै गरेको दसैँ, तिहारमा इलाम फर्किनेछु । त्यो बेला दार्जिलिङ, सिक्किम पनि पुग्नेछु ।
No comments:
Post a Comment