नरेन्द्र रौले
(यो फिचर नेपाल साप्ताहिकमा प्रकाशित भाईसकेको छ । पत्रीकाकै स्वरुपमा हेर्ने मन भए यहाँ क्लिक गर्नुहोस् http://www.kantipuronline.com/Nepal/show.php?&sid=3503)
सधैं आकाशमा उडिरहनेहरुलाइ कस्तो अनुभुति हुदो हो ? के तिनको मन पनि बायु यान सगै उडिरहन्छ होला ? कस्ता
होलान् तिनका सपनाहरु ? नेपाली आकाशमा रसियन हेलिकप्टर M -17 उडाएको सात बर्षभयो ,सरिना गुरुङलाइ । नेपालको एक मात्र महिला हेलिकप्टर चालक हुन् सरिना । जसले चौबिस जना यात्रुहरु दिनहु जसो गन्तब्यमा पुर्याउछिन् ।पहिलो चोटी मुगुको गमगढी पुग्दा कम्ति खुसी लागेन सरिनालाइ । उनमा हर्षो सिमै रहेन । यसपछि त मनाङ , मुस्ताङ, मुक्तिनाथ, हिल्सादेखि पर्ुबका सुन्दर ठाउहरुमा हेलिकप्टर लिएर बिचरण गर्न थालिन् । जुबु वाकु सोलुखुम्बु मा जन्मेकि सरिनाका बुबा प्रेमबहादुर भुतपर्ुब ब्रिटिस लाहुरे हुन् ।
ग्यालेक्सी पब्लिक स्कुलमा पढ्दा डक्टर,इन्जिनियर,शिक्षक बन्ने रहर थियो उनमा । सोचाइ भन्दा फरक भयो उनको जीवनमा । प्लस टु पछि युक्रेनमा हवाइ उडान सम्बन्धि तालिम लिइन् । र यसैलाइ मुल पेशा बनाउन थालिन् ।
दिनमा ६ घण्टा हेलिकप्टर उडाउने सरिनाले रहरले अर्को काममा पनि लागेकि छिन् ,त्यो हो फिल्म निर्देशन । राइ सस्कृतिमाथी आधारित नेपाली भाषाको चलचित्र रिसिम को सफल निर्देशन गरिन् उनले । जो राजधानिका कुमारी हल देखि धरान हुदै हङकङ सम्म पर््रदशन गरियो । फिल्म निर्देशन सम्बन्धि एक महिने तालिम लिएपछि उनी यो काममा लागेकि हुन् । पाएजति सबै फिल्मको भने उनी निर्देशन गर्दिनन् । स्की्रप्ट हर्ेर्छिन् ,राम्रो लागे काम गर्छिन् नत्र गर्दिनन् । फिल्मी पत्रपत्रिका पढ्न मन पराउने उनी फर्ुसदमा हाइकिङ गर्ने ,घर परिवार सग घुम्न जाने गर्छिन् ।
हेलिकप्टर उडाउनु र फिल्म निर्देशन गर्नु दुबैमा आनन्द छ सरिनालाइ । "दुबै मन प
रेका काम हुन् जोशले गर्नुपर्छ भन्ने लाग्छ । " एउटा क्याफेमा भएको रमाइलो भेटमा उनले भनिन् । आफुले बनाउने फिल्ममा नेपालका सुन्दर ठाउहरु समेट्न खोज्छिन् उनी । फिल्म निर्देशनमा सोख भएकि सरिनालाइ खेल्नमा भने रुचि छैन । "त्यस्तै रोल आयो भने मात्र । " आखाहरु तन्क्याउदै भनिन् । धेरैले सिनेमा बनाउन विदेशी ठाउ रोज्छन् तर यि गुरुङलाइ कसरी स्वदेशका ठाउहरुको पर््रबर्द्धन गरौ भन्ने चिन्ताले पिरोल्छ ।गृह मन्त्रालय अर्न्तगत सुरक्षा निकायमा काम गर्ने शरद प्रधान ४५, बिहान १० बजे देखि साझ ५ बजे सम्म सरकारी काममा खट्छन् । २५ बर्षभयो सुरक्षा निकायको यो सेवामा प्रबेश गरेको । तर यत्तिमा मात्र सिमित छैनन् उनी । राजधानिकै महङ्गो मानिने कलेज गोल्डेन गेटमा अध्यापन गराउछन् । स्नातक तहमा समाजशास्त्र विषय दैनिक दुइवटा पिरीयड लिन्छन् उनले ।
समाजशास्त्रमा स्नात्तकोत्तर प्रधानले आफ्नो पढाइ पनि जारी राखेका छन् । एमफिल गर्दैछन् समाजशास्त्र
मै । कलेज पढाउनु उनको सोख हो । आफुले सिकेका कुरा प्रयोगमा नल्याए चाडो बिर्सने डरले उनी निरन्तर पढाउनमै लागे । आफ्नो कलेजमा पढाइदिन उनलाइ अफर गर्नेहरु कति छन् कति । यसअघि पाटन संयुक्त क्याम्पसका दस बर्षपढाएका उनले तीन बर्षत्रिचन्द्र क्याम्पसमा पनि पढाए । दस बर्षअगाडि पाटन क्याम्पस पढाउदा एउटा क्लासको जम्मा पचहत्तर रुपैया मिल्थ्यो । साथी भाइ सग चिया खादै ठिक्क । आजकल पाउने नियमित तलब यकिन त उनले भनेनन् तर पेटो्रल खर्च र दैनिक जीवनका खर्च र्टर्ने बताए ।कलेज पढाउदा उनलाइ कस्तो लाग्छ त ? "आइ फिल इन्ज्वाए । " झरीले रुझाएको एक सा“झमा मुस्कुराउदै उनले भने । तर धेरैलाइ थाह छैन,उनी सुरक्षा निकायका ब्यक्ति हुन् भनेर । उनी चिनाउन पनि चाहदैनन् । रिटायर्ड हुन अझैं दस बर्ष बाकी छ । के गर्लान् त बाकी जीवनमा ? "म अब कलेजहरुमा पत्रकारिता पढाउने छु । " फेरी हासो मिलाउदै भने ।
यस्तो लाग्यो त्रि्रो मुस्कान देउताको तस्विर हो
जहा तिमीलाइ भेटें त्यहि ठाउ मन्दिर हो
जवानिमा प्र
बेश गरेको कुनै युबकले आफ्नो प्रियसीका लागी यिं हरफ लेखे झैं लाग्छ । कति गीत लेखे होलान् उनले ,जीवनका घुम्तिहरु भरी । कति कविता कोरे होलान् मोडभरी । कहिल्यै अलग हुन सकेनन् ,साहित्य लेखन बाट ।पेशाले जनरल र्सजरी हुन् ,डाक्टर राममान तृषित ,६८ । डाक्टरी पेशामा झण्डै पैंतिस बर्षभन्दा धेरै बिताए । अस्पतालमा मानिसको चिरफार गर्छन् । कामबाट बिश्राम पाएको समयमा निरन्तर गीत,गजल रचना गर्छन् । दर्जन भन्दा धेरै नाघिसके उनले लेखेका साहित्यका किताब । त्यति नै मात्रामा छन् सिडीहरु । जहा उनले लेखेका गीतहरु स्वरबद्ध छन् ।
साहित्य पेशा होइन तृषितको । यो सोख मात्र हो । तैपनि कुन चाहि कामलाइ बढी मन पराउदा हुन् उनी ? "यिं दुइ काम बिच तुलना हुनै सक्दैन । दुबै काममा आनन्द छ । " आखाको चस्मा खोल्दै भने । एउटा काममा ध्यान लगाएपछि अर्को कामलाइ चटक्कै बिर्सिदिन्छन् । एकान्तमा हृदयले जे बोल्छ त्यो गीतमा उर्ताछन् । चीनको पेकिङ मेडिकल युनिभर्सिटिमा उनले डाक्टरी कोर्षपढे ।
No comments:
Post a Comment